EWANGELIARZ NIEDZIELNY, 20 czerwca 2021
XII NIEDZIELA ZWYKŁA
Mt 6, 24-34
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nikt nie może dwom panom służyć. Bo albo jednego będzie nienawidził, a drugiego – miłował; albo z jednym będzie trzymał, a drugim wzgardzi. Nie możecie służyć Bogu i Mamonie!
Dlatego powiadam wam: Nie martwcie się o swoje życie, o to, co macie jeść i pić, ani o swoje ciało, czym się macie przyodziać. Czyż życie nie znaczy więcej niż pokarm, a ciało więcej niż odzienie? Przypatrzcie się ptakom podniebnym: nie sieją ani żną i nie zbierają do spichlerzy, a Ojciec wasz niebieski je żywi. Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one?
Kto z was, martwiąc się, może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia?
A o odzienie czemu się martwicie? Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną: nie pracują ani przędą. A powiadam wam: nawet Salomon w całym swym przepychu nie był tak ubrany jak jedna z nich. Jeśli więc ziele polne, które dziś jest, a jutro do pieca będzie wrzucone, Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was, ludzie małej wiary?
Nie martwcie się zatem i nie mówcie: co będziemy jedli? co będziemy pili? czym będziemy się przyodziewali? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.
Nie martwcie się więc o jutro, bo jutrzejszy dzień sam o siebie martwić się będzie. Dosyć ma dzień każdy swojej biedy».
Księga Hioba należy do pism mądrościowych Izraela i stanowi rodzaj utworu dydaktycznego (tzw. maszal). Można ją traktować jako swoisty poemat religijno-filozoficzny, „dokument mocowania się z Bogiem”. Jej tytułowy bohater, człowiek sprawiedliwy i pobożny, doświadcza niezasłużonego cierpienia. Wyjaśnienie tego problemu w świetle tradycyjnie przyjmowanej tezy o odpłacie stanowi zasadniczy temat księgi. Księga stanowi wezwanie do przemyślenia na nowo tradycyjnej tezy o odpłacie, a zarazem uznanie, że cierpienie bez winy mieści się w Bożym planie, choć jego sensu człowiek nie potrafi dociec własnym rozumem. Dlatego powinien je przyjąć jako doświadczenie wiary, które wyjednuje zbawienie.
Hiob słucha odpowiedzi Boga na swoje udręczone modlitwy. Ta odpowiedź w swojej treści jest właściwie odmową wyjaśnienia i jednocześnie skierowanym do Hioba zarzutem, a nie słowem otuchy i umocnienia. Jednak przecież faktycznie Hiob zostaje umocniony Bożymi słowami. Co więcej, choć wydaje się, że Bóg karci Hioba za jego natarczywość, to ostatecznie zostaje on pochwalony i przedstawiony jako wzór zaufania i wierności. Jednocześnie surowo skarceni są ci, którzy usiłowali Boga chronić przed oskarżeniami Hioba, chcieli go za wszelką cenę wytłumaczyć.
Oczywiście nie ma w zakończeniu Księgi Hioba wyjaśnienia tajemnicy Bożego milczenia, a tym bardziej nie ma wyjaśnienia sensu niezasłużonego cierpienia. Natomiast jest tam ważna wskazówka pokazująca nam drogi oczyszczenia i umocnienia naszej wiary. Na pewno nie są to drogi, którymi usiłowali podążać pobożni przyjaciele Hioba: obrony Boga kosztem człowieka oraz unikania wszelkiej skargi, jakoby miała ona być dla Boga obraźliwa.
Skarga do Boga na Boga może być modlitwą prawdziwą, modlitwą oczyszczającą nasze dusze i wiarę. Spotykamy jej wzór nie tylko u Hioba ale i w wielu psalmach. Hiob pragnął zobaczyć Boga oczyma duszy i odczuć Jego bliskość, Bóg zaś pragnął, aby Hiob zrozumiał, co to znaczy wierzyć; by pojął, że wiara jest darem i żywym zdarzeniem, a nie skamieliną przyjętych założeń poznawczych. Obydwa pragnienia, Boga i człowieka, spełniają się z chwilą, gdy Hiob uznaje swój błąd i kładzie rękę na ustach, na znak pokornego posłuszeństwa Bogu. To prawdziwe apogeum tej księgi, która niosła pokrzepienie i nadzieję na przetrwanie zarówno Żydom jak i chrześcijanom, których dzieje obfitowały w bolesne próby i prześladowania.
