Klub „Tygodnika Powszechnego” w Rzeszowie zrealizował we współpracy
z Fundacją Konrada Adenauera w ramach cyklu debat i warsztatów „Etyka solidarności dziś” program „Solidarni z niepełnosprawnymi”.
Celem programu było:
-zdefiniowanie pojęcia solidarności w odniesieniu do osób niepełnosprawnych,
-wypracowanie działań, które długofalowo mogłyby wpłynąć na postrzeganie osób niepełnosprawnych w społeczności lokalnej i nie tylko,
– wypracowanie metod pracy z młodym pokoleniem w celu uwrażliwienia go na potrzeby ludzi potrzebujących.
DEBATA
Gośćmi spotkania były trzy kobiety, które pomoc osobom potrzebującym p, w szczególności osobom niepełnosprawnym przyjęły jako bardzo ważny cel w życiu.
s.Małgorzata Chmielewska, prezes Fundacji “Domy Wspólnoty Chleb Życia ” przełożona Wspólnoty “Chleb Życia” w Polsce. Pod kierunkiem Siostry Małgorzaty Wspólnota prowadzi jedenaście domów, do których przyjmuje ludzi bezdomnych: kobiety, chorych, matki z dziećmi, młodzież. Potrzebujący, oprócz schronienia, otrzymują pomoc socjalną, medyczną i materialną. W warsztatach młodzież uczy się pracy i zawodu. Siostra Małgorzata pracuje z najuboższymi i wśród najuboższych. Razem z nimi walczy o poprawę losu i bardziej godne warunki życia. Przy Wspólnocie Chleb Życia została powołana Fundacja Domy Wspólnoty Chleb Życia, która pracuje razem z Katolicką Wspólnotą Chleb Życia, uzupełniając jej działalność. Głównym celem działalności fundacji jest zapobieganie bezrobociu i skrajnej nędzy poprzez wspieranie edukacji najuboższych i tworzenie miejsc pracy. Sama siostra Małgorzata jest formalnie matką kilkorga dzieci, które adoptowała, by nie trafiły do domu dziecka. Pod jej opieką cały czas pozostaje dorosły już, cierpiący na autyzm i epilepsję Artur, którego wychowuje od niemowlęctwa. Jest autorką kilku książek, w których stara się przekazać czytelnikom najważniejsze prawdy, jakimi kieruje się w swoim życiu i pracy. Została odznaczona m.in. Medalem św. Jerzego, Orderem Ecce Homo, honorową odznaką Rzecznika Praw Obywatelskich „Za Zasługi dla Ochrony Praw Człowieka”, Medalem „Zasłużonych dla Warszawy” oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jest laureatką Nagrody „Totus”, Nagrody Ministra Pracy i Polityki Społecznej, Nagrody Tischnera oraz tytułów „Kobieta Roku”.
Agata Pieniążek, pedagog specjalny, neurologopeda, szefowa Stowarzyszenia na Rzecz Dzieci Niepełnosprawnych i Autystycznych “Solis Radius” . Absolwentka psychologii stosowanej na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 2005r. pracuje w poradni psychologiczno-pedagogicznej, gdzie zajmuje się m.in. diagnozą rozwoju oraz problemów emocjonalno-społecznych dzieci, poradnictwem wychowawczym,. Prowadzi psychoterapię indywidualną oraz rodzinną.
Teresa Tomaka, założycielka i przewodnicząca Zarządu Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom i Młodzieży Sprawnej Inaczej w Trzebownisku, które powstało w 1992 roku jako jedno z pierwszych, które objęło pomocą dzieci
i młodzież niepełnosprawną mieszkającą na terenie wsi i małych miasteczek. Autorka i realizatorka kilkudziesięciu programów dla osób niepełnosprawnych, w tym odznaczonych przez kolejnych Prezydentów R.P.: Lecha Kaczyńskiego – za program Gminne Centrum Dziennej Aktywności oraz Bronisława Komorowskiego – za program Moja Gmina Moim Domem. Członkini Międzynarodowej Fundacji Ashoka skupiającej Innowatorów Społecznych
Moderatorem spotkania był ojciec Mirosław Ostrowski, opiekun Klubu Tygodnika Powszechnego w Rzeszowie z ramienia Dominikanów
Debata odbyła się zgodnie z planem w czwartek 15 lipca o godzinie 18.00.
Miejscem debaty była sala konferencyjna klasztoru ojców Dominikanów.
Było to pierwsze spotkanie na żywo członków i sympatyków Klubu „Tygodnika Powszechnego” w Rzeszowie po przerwie spowodowanej pandemią.
Każdy z gości podzielił się z uczestnikami doświadczeniami ze swojej pracy społecznej. Uczestnicy spotkania przedstawili swoje przemyślenia na temat własnych obserwacji dotyczących uczestnictwa osób niepełnosprawnych w życiu lokalnego społeczeństwa. Aby możliwe było osiągnięcie założonych celów, koniecznym było wysłuchanie osób niepełnosprawnych, jak oni odbierają otaczającą ich rzeczywistość w środowisku, w którym żyją. Uczestnicy spotkania próbowali odpowiedzieć na pytanie, co zrobić, aby solidarność międzyludzka była sposobem myślenia, stylem życia. Od czego zacząć, aby życie osób niepełnosprawnych w lokalnych społecznościach, nie odbiegało jakością od życia ludzi, umownie nazwijmy, pełnosprawnych. Dlatego umownie, ponieważ pełnosprawność nie jest nikomu dana raz na zawsze. Najważniejszym z zadań było wypracowanie metod pracy z młodym pokoleniem w celu uwrażliwienia ich na potrzeby nie tylko osób niepełnosprawnych, ale generalnie osób potrzebujących pomocy. Konieczność takiej pracy wynika z faktu, że dzieci i młodzież na co dzień nie mają kontaktu z niepełnosprawnymi rówieśnikami. Poza dużymi miastami, w których istnieją szkoły czy klasy integracyjne, dzieci i młodzież niepełnosprawna mieszkająca na terenie wsi czy małych miasteczek, na co dzień uczy się w szkołach tzw. specjalnych z dala od swoich społeczności lokalnych. Stąd przypadkowy kontakt rodzi najczęściej nieufność, czasem nawet agresję niekoniecznie wynikająca ze złej woli. Są to bariery mentalne, niekiedy trudniejsze do zlikwidowania od barier finansowych czy architektonicznych. Okres pandemii był wyjątkowo trudny dla osób niepełnosprawnych ze względu na całkowitą ich izolację. Pierwszym krokiem do integracji będzie zaplanowana raz w miesiącu Msza św. odprawiona w kościele Dominikanów skierowana w szczególności do osób niepełnosprawnych i ich rodzin. We wrześniu otwarta została również wystawa Moda dla niepełnosprawnych.
Ilość osób uczestniczących w spotkaniu oraz oklaski dla organizatorów i gości potwierdziły trafność wybranego tematu jak i zaproszonych gości.
Zasadnicza część debaty trwała pełne dwie godziny. Dyskusja trwa nadal.
WNIOSKI
Jakie wnioski płyną ze spotkania:
-jesteśmy społeczeństwem wrażliwym na potrzeby innych, ale nie zrobiliśmy nic, aby tych „innych” potrzebujących pomocy bliżej poznać- i to należy zmienić;
– należy podjąć działania (spotkania, wycieczki, warsztaty, konferencje) mające na celu integrację osób niepełnosprawnych w społecznościach lokalnych;
-trzeba znaleźć formułę spotkań, podczas których to osoby niepełnosprawne będą prelegentami.
WARSZTATY
Zgodnie z planem w programie w dniu 23 lipca odbyły się integracyjne warsztaty florystyczne. W warsztatach uczestniczyły osoby niepełnosprawne ze Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom I Młodzieży Sprawnej Inaczej w Trzebownisku oraz młodzież pełnosprawna. W warsztatach uczestniczyło 24 osoby. Miejscem warsztatów było Gminne Centrum Dziennej Aktywności w Łące. Podczas spotkania powstały piękne kompozycje, nawiązane zostały kontakty i przyjaźnie. Uzupełnieniem warsztatów były wspólne zajęcia z muzykoterapii,
WNIOSKI
Cel spotkania został w części osiągnięty. Czas pokaże, czy grupy osób do których skierowane zostaną planowane działania będą nimi zainteresowane. Dotyczy to zarówno osób niepełnosprawnych jak i lokalnego społeczeństwa. Jeśli bariery mentalne zostaną zlikwidowane, będziemy mogli powiedzieć, że osiągnęliśmy zamierzony cel.
Małgorzata Dyrda
