Echopowiem

Senne miasteczko, ulokowane gdzieś na Równinie Węgierskiej, nieważne, gdzie dokładnie, bo sytuacja, która się tu rozgrywa, mogłaby się wydarzyć wszędzie. Tego wrażenia nie przyćmi podany czas – mógłby tak wiele z opowiedzianej historii rozjaśnić, ale za dużo nie odsłania – cóż bowiem po tym szczególe, gdy gmach fabuły piętrzy się,

Każda wymówka jest dobra, aby opisać Lizbonę –za przewodnik po mieście Pessoi niech posłużą tym razem drogocenne rękodzieła, fetysze, będące w posiadaniu Friedricha i Philipa, bohaterów filmu Wima Wendersa, alchemików zgłębiających istotę sztuki, bez reszty oddanych czarodziejstwu kinowych przeobrażeń.

W tym okresie przeżywania liturgii łatwiej uwierzyć, że „Na początku była cisza”, to z niej bowiem wyłoniły się wszystkie sensy, najsubtelniejsze tony i półtony, wielobarwna tkanina życia. Tak się jawi biblijny prapoczątek, ten czas (lepiej powiedzieć bezczas), w którym Bóg, zanim stanie się najdoskonalszym poetą, filologiem rozsmakowanym w odcieniach Słowa,

„Jesiennienie” to onomatopeiczna fraza, zapożyczona od Arnsztajnowej i Czechowicza, trochę dziś ograna, w ciemnej fazie literatury międzywojnia pełna siły i wyrazu, zapowiadała gęstnienie świata, dojrzewanie do mroków historii, w dwudziestowiecznej historiozofii  przemówiła w rozżarzeniu krajobrazu: w koszmarze wojen, i napięć narastających między narodami. Jest paradoksem, że to słowo, w którym

„Jiro śni o sushi”. Z pewnością ten film mówi o pietyzmie. Jiro, laureat prestiżowych konkursów kulinarnych, od siedemdziesięciu lat pracuje nad stworzeniem doskonałego sushi. Celebruje to zajęcie, dba o  każdy detal, o najmniejsze włókno mięsa, ćwiartuje, wycina kęsy, wiąże smaki i wciąż niestrudzenie rozmyśla nad formą, kształtem i strukturą, śni