W ostatni czwartek Paweł Stachowiak, w ramach „Tygodnikowych dobranocek” mówił o prof. Jacku Woźniakowskim z okazji 100 rocznicy jego urodzin. To co piszę, nie ma być polemiką z Pawłem Stachowiakiem. Raczej są to fale moich wspomnień, obudzone dobranocką Stachowiaka.
Ze strony władz kościelnych widzę dzisiaj często politykę nie tyle ostrożności, co lęku. Być może jest to tylko aspekt bardziej ogólnego leku, jaki w Kościele wzbudzają niekiedy świeccy, laicorum genus bestiale? Może też lęk rodzi się wobec ogromu zadań, zwłaszcza wychowawczych: jakże daleko jesteśmy wszyscy — i duchowni, i świeccy — od rozeznawania się w problemach współczesnej kulturv. iak prymitywne i płytkie bywają nasze orientacje i działania w dziedzinie wiary! – mówił Jacek Woźniakowski podczas wystąpienia na międzynarodowym sympozjum w Watykanie.
Prof. Jacek Woźniakowski to bez wątpienia jedna z legend ‚Tygodnika Powszechnego”. Powiedzielibyśmy dziś: człowiek renesansu. Wszak żołnierz, ułan, historyk sztuki, krytyk literacki, taternik i miłośnik gór, opozycjonista, polityk, prezydent Krakowa, przez wiele lat lub może lepiej napisać, że od zawsze związany najpierw z „Tygodnikiem Powszechnym”, następnie Miesięcznikiem ZNAK i Wydawnictwem ZNAK.
Nie znałem dotąd dobrze tekstów Jacka Woźniakowskiego, zapewne niewielu mają one dziś czytelników. Może niektórzy znają autobiografię: „Ze wspomnień szczęściarza”, historykom sztuki pewnie kojarzy się jego opus magnum: „Góry niewzruszone”, chyba niewiele więcej. Tymczasem samo spojrzenie na 6 tomów „Pism wybranych” mówi nam, że twórca Wydawnictwa „Znak” pozostawił nam bogatą spuściznę, niewątpliwie wartą przypomnienia.
Gdyby można było uwolnić się od ciężaru historii i uprzedzeń z niej wynikających, powiedziałbym, że Jacek Woźniakowski był idealnym wcieleniem nowoczesnego arystokraty. Wyższa jakość. Jednak nie taka, którą się nosi z dumą wrodzonego uprzywilejowania, lecz dziedzictwo, które przede wszystkim zobowiązuje w każdym wymiarze : intelektualnym, moralnym, społecznym i kulturowym w najszerszym brzmieniu tego słowa.
W moralnym bilansie noworocznym, inaczej mówiąc, w rachunku sumienia, martwi mnie trochę pewna nieprzyjemna pozycja: nie mogę ani rusz uwierzyć w dobrą wolę tych działaczy, którzy sprzeciwiają się wejściu Polski do Unii Europejskiej. Osoby, które nie działają publicznie, można od […]
